Doe eens normaal joh! | Andre Heuvelman

Ik moet denken aan mijn broertje, verstandelijk beperkt geraakt bij de geboorte vanwege hartfalen. Hij groeide op met een hersenbeschadiging.Een mannetje, zo puur als baby, als peuter, reagerend en initiërend als een normaal kind. Nu, als vader van 4 kids, zie ik dat hij echt niet anders was mijn “gezonde” kids nu.Kids die het leven nemen zoals het op hun pad komt. Zonder aannames, zonder oordeel. Die gewoon reageren in het moment. Zonder rancune, maar met een beginners’ mind.

Dat lijkt normaal.

Als ik vandaag de dag om me heen kijk, zie ik veel dingen die normaal zijn geworden. De Amerikaanse president, het mishandelen van hulpverleners, het beroven van verstandelijk beperkte medemensen en ouderen, en het terugsturen van weerloze kids naar een onveilig land. Het is normaal geworden, omdat we niet meer de tijd hebben in de tinder of life-tijdsgeest waarbij we in een fractie moeten kiezen tussen voor of tegen, meer of minder en waar of niet waar.

We zijn ondergeschikten geworden van de (sociale) media. Elk moment van de dag worden we beproefd, keuzes gegeven, en worden er dingen aangeboden waarmee we iets moeten. We hebben ogenschijnlijk geen tijd meer voor bedachtzaamheid, voor reflectie en te kijken wat er voor ons nu werkelijk toe doet. We spelen niet meer zoals mijn zoontje Boaz. Hij speelde laatst met Lego en ik vroeg hem: ‘Lieverd, wat ben je aan het bouwen?’ Zijn antwoord: ‘Ehm pap, niets, ik ben gewoon aan het bouwen’. Wanneer deden we dat nog? Gewoon iets doen om het doen. Zonder vastomlijnd doel, zonder richtlijnen, criteria of kpi’s?

Het ‘normaal’ van deze dag, van de media, de samenleving en de normen die gelden of waarvan we geloven dat ze gelden, lijken ons af te drijven van dat spelen. De bedachtzaamheid, het inademen van een situatie, het verduren ervan: we nemen er geen tijd meer voor.

Wat is dan ‘normaal’? Wie bepaalt wat ‘normaal’ is? Moeten we niet normloos worden en met een open blik kijken naar onze dagelijkse realiteit? Daar hebben we bedachtzaamheid voor nodig, zodat we tijd nemen om te voelen wat waarde heeft in ons leven. Hoe gaan we van geleefd worden en leveren naar bijdragen? Bijdragen aan groei, beleven, voelen en spelen. Mijn motto ‘Holding space for change’ gaat over de ruimte die je voor jezelf creëert om waardevol bij te dragen en hoe je dat voorleeft als inspiratie voor anderen. Daarmee creëren we een podium als veilige plek om te zijn wie je bent.

Mijn verstandelijk beperkte broertje leeft het voor. Hij is nu 45 en leeft op het podium van zijn leven. Het podium waar ik ook op mag staan en waar ik van ‘doen’ naar ‘zijn’ ga. Het is zijn en mijn plek van ‘normaal zijn’, op onze voorwaarden.

En dat is het mooie: jouw ‘normaal’ is niet mijn ‘normaal’, het is niet het ‘normaal’ van onze vaders, moeders, broers, zussen of managers. Het is jouw ‘normaal’. En dat jij jòuw eigen ‘normaal’ hebt, dàt is mijn ‘normaal’.

Hoe vind je jouw ‘normaal’? Neem eens 5 minuten per dag en check uit van alle notificaties, email, en telefoon. Kies jouw favoriete muziek en neem de tijd om werkelijk te luisteren en te voelen. Helemaal alleen, met je ogen dicht als je wilt. Daarmee maak je verbinding met wat er voor jou werkelijk toe doet. Die verbinding maken met muziek als middel is mijn ‘normaal’. Vind de jouwe.

Meer weten over Andre als spreker of dagvoorzitter? Bekijk hier zijn profiel!